Zomaar een donderdag

 Donderdag 14 oktober.

Lotgenoten...

Zomaar een donderdag. 1 Van mijn vaste werkdagen. 

Mijn werk is Activiteitentherapeut op een Revalidatieafdeling. We draaien een Pilot, soort van proefjaar en ik heb de eer,  de functie van Coach te mogen vervullen.

Zo ontzetten leuk en dankbaar werk, waar ik graag ook anderen in wil laten delen. 

Mijn werkdagen zijn van 14-20.30 uur, maar meestal wordt het later. 

's Middags werk ik vaak 1 op 1 met onze clienten, en 's avonds om 19.00  doen we een groepsactiviteit op 1 van de 2 huiskamers op de revalidatie-afdeling. Het doel is om door avond-invulling de mensen langer op te houden, en vooral een gezellige en leerzame avond te creeren, met een therapeutisch gehalte. 

Zo ook vanavond. We gaan na overleg met de groep het spel Vragenderwijs doen. Kaartjes met vragen over verschillende onderwerpen die vragen om een antwoord na een gooi met een kleurendobbelsteen.

Het spel is erg geliefd, omdat er makkelijke en moeilijke vragen tussen zitten. Iedereen is gelijkwaardig en krijgt de kans om te antwoorden. Weet je het niet, geeft niets, er is altijd wel iemand die helpt. 

Het bestaat uit vragen over cultuur, natuur, oude liedjes, spreekwoorden, van alles komt langs. 

Mijn collega's van de zorg en ik hebben meerdere tafels aan elkaar geschoven en we beginnen met koffie en thee. Het blijkt een klein clubje te zijn. Er zitten 3 clienten rond de tafels. Voordat ik echter klaar ben met koffie en thee inschenken, heeft de groep zich uitgebreid naar  6 personen. Het is gezellig, maar ze zijn ongeduldig en willen nu toch echt wel beginnen. 

Tijdens het spel breidt de groep zich verder uit naar 10 personen. sommige mensen doen niet mee, maar vinden het wel gezellig en blijven mee kijken aan de tafel. Een dame geeft aan niet mee te willen doen, maar ze kan het toch niet laten antwoorden te geven. Het wordt geaccepteerd door de groep. De sfeer is ontspannen en er is rust en gezelligheid.

Rond half 9 ronden we het spel af en telt ieder zijn gewonnen kaartjes.

We ruimen de boel een beetje op en dan komt er zomaar uit onverwachte hoek een gesprek op gang. Het blijkt dat er verschillende dames aan tafel een kunst-achtergrond hebben. Hier worden ervaringen uitgewisseld. Dan komt het gesprek op de opname  op de revalidatie. Het "gewone" leven dat ineens onderbroken wordt door een rollercoaster van ziekenhuis naar revalidatie. Sommigen van hen zijn al enkele weken, maanden onderweg en hebben hun huisje al zolang niet gezien. 

Ervaringen worden uitgewisseld en emoties worden gedeeld. Eigenlijk zit mijn werktijd erop, maar dit is zo kostbaar, dat ik het hart niet heb, om op te breken.  Hier vinden clienten elkaar. Deze momenten in mijn loopbaan zijn zo kostbaar. Dankbaarheid vervult mijn hart, als ik bedenk, dat ik een klein radertje mag zijn in de topsport van het revalideren. Want dat is het. mensen op hoge leeftijd, die moeten knokken, fysiek en mentaal, om weer een plekje in deze sneldraaiende maatschappij te bemachtigen.

Rond half 10 breken de clienten op. Een ieder vertrekt, met rolstoel, of rollator naar zijn eigen gastverblijf, een eenpersoonskamer op de revalidatie. 

Ik ruim de kopjes en de glazen op, vul de vaatwasser en schuif de tafels weer op hun plek.

Wat een rustige avond leek te worden, werd een kostbare avond.  Een met een sterretje.